გულთან მობნეული დალალები,
ლექსში სტრიქონებად დამებედა,
უცებ შეგხედე და, ჩემებურად
შენზე საფიქრალი დამეფეთა.

წარბიც შეკუმშული ნისლებივით,
რითმე ამერია, დამერია,,
აზრში ჩამისახლდი ,მიზნებივით,
ლექსსაც შენზე წერა გაერია.

ჯიბეს ჩაყოფილი ხელები და,
"ზედა" მხარბეჭებზე მოგდებული,
ისე მყავხარ,როგორც ერთადერთი,
ლექსებს,ტაეპებად მოდებული...

გულთან მობნეული დალალები,
ლექსიში სტრიქონებად დავილაგე,
ხევსურს არ სჩვევია,მაგრამ რა ვქნა,
მაგ შენს,საეშხეში დავიკარგე.