უბოროტესი
ყოვლის,
სულის დამხშობი წყენით,
მოდის
ევროპის მოვლით
გაუცხოების სენი.
მოდის,
სიცივე მოაქვს
და ერთგულება ქირით,
შენც
შენსას ივსებ სტომაქს,
შენს მიცვალებულს ტირი.
ჩარაზულია კარი
გრძნობის,
გულის და ბინის,
არც მზე,
არც შუქი მთვარის,
დაკარგე თვალიჩინი.
არადა,
შენი ფასი,
საუნჯე დაუთვლელი,
იყო ყოველთვის კაცი,
მისკენ გაწვდილი ხელი.
ნუ,
ნუ აიმღვრევ მირონს,
ქართულ სულს არ შეშვენის _
მოისპოს, გაიწიროს,
გაუცხოების სენით.