ბელა ახმადულინას

ჩვეულებრივად ვხვდებოდით ღამეს,
ჩვეულებრივად ვხვდებოდით დილას:
სტუმრებს ღიმილით ვაწვდიდით სკამებს,
უცხოსთან თავი გვეჭირა ფრთხილად.

და სწორედ ამ დროს მოვიდა იგი
და მოეფინა გარინდულ ქუჩებს,
და გაუქმებულ კარების იქით
ახალი სივრცე გაიხსნა უცებ.

და თოვლის ირგვლივ შეგროვდა ხალხი
და ყველას თოვლი ეკერა პირზე
და თოვლს სიმღერით ისედაც დაღლილს,
სთხოვდნენ ემღერა ისევ და ისევ.

ის კი მღეროდა თხოვნის გარეშე,
კეთილი სული ცის და მფრინავთა
და გაოცებულ ხალხის თვალებში
თავგანწირული სიმი ბრწყინავდა.

მე ვუყურებდი დაღლილ მეგობარს.
ხმა კი მესმოდა უფრო ზემოდან.
მე ვუყურებდი და სულ მეგონა,
რომ გადნებოდა და გაქრებოდა.

მართლაც მოვიდა იანვრის დილა,
სულ სხვა ფიქრებით და საქმით სავსე.
და თვითმფრინავის მწუხარე ჩრდილმა
გადაიარა ქალაქის თავზე"

1963