მზის ბრწყინვალება ჩემი სატრფოს მზერას არ ახლავს,
მეწამულ მარჯანს სულაც არ ჰგავს მისი ბაგენი,
თოვლის სითეთრეს მის გულმკერდზე ვერავინ ნახავს
და აბრეშუმსაც მე მის თმებში ვერ მივაგენი.
დამასკის ვარდებს გადავყრივარ ქვეყნად მრავალგვარს,
მეც შემიგრძვნია სურნელება მათი ნამდვილი,
მიტომაც ვამბობ – ჩემი სატრფო ვარდს რომ არა ჰგავს,
რომ სურნელითაც მდედრი გახლავთ პირწავარდნილი.
მის ხმას რომ ვისმენ, გრძნობის ზღვარიც გადამილახავს,
მაგრამ მუსიკა მე სიამეს მეტად მანიჭებს;
ქალღმერთის ქვეყნად სიარული მე არ მინახავს,
ჩემი სატრფო კი ორივე ფეხს მიწას აბიჯებს.
მაგრამ, ღმერთმანი, მათზე ნაკლებ სიკეთეს არ ფლობს,
ვისაც სიყალბე პირმოთნეთა ჭაობში აფლობს.