შეუბრალებელ უდროობად ქცევა დროისა
ჩემს ბედს მოჰკითხე!... მე მის ცოდვას რას მემართლები?!
მისგან დევნილმა მე შენდობა ვპოვე ბრბოისა
და მოვიარე წუთისოფლის ბნელი ხლართები.
და რადგან ვითმენ ამდენ სირცხვილს, თავზედდატეხილს,
რადგან, ვით მღებავს, მეც შემომრჩა ცოდვა ლაქებად...
მიტომ გავედრებ ჩემს სიცოცხლეს სახელგატეხილს,
რომ ბედისწერა მომიქციო ნანატრ განგებად!
რომ შემიბრალო! – თუნდ გესლიანს მაღირსო წამალს,
რომ განმიკურნო უიღბლობის სენი მზაკვარი,
რომ ჩემთა ფიქრთა უნაპიროდ გადაშლილ ტრამალს
კვლავაც დააჩნდეს ღვთაებრივი შენი გზა-კვალი!
გთხოვ, მაპატიო... განმაშორო ძველი ცდუნება
და ეს იქნება ჩემთვის შვება და განკურნება.