მე არ მიყვარს კილო მუხამბაზისა, 

კინტოთ კილო, კილო შუა–ბაზრისა;

იმ კილოთი რა იმღერო, პოეტო,

თუ არ ღვინო, ტოლუბაში და კინტო,

მათ დუდუკი, დიპლიპიტო და ზურნა,

მათ უაზრო ლაზღანდრობა, ყიჟინა?

მე არ მიყვარს სურათები ამგვარი.

მუხამბაზით სხვა რას იტყვი, მიტხარი?

მე მომეცი კილო რუსთაველისა, 

გაფურჩვნილი, ვით ყვავილი ველისა,

მოკამკამე, როგორც წტარო მცინარი,

ვით მდინარე, მშვენივრად მომდინარი.

იმ კილოთი გვაჩვენე სხვა სურათი,

დაგვანახვე ველნი, ბორცვნი და მთანი;

მაღლა ზეცა, ქვეშ ზღვა განუსაზღვრელი;

მთლად ბუნება, დიდი, გასაკვირველი.

ველნი, ბორცვნი ტურფად იფურჩვნებოდნენ,

წვერნი მთათა ცის კარს ეჯიბნებოდნენ;

ცის კამარა ბრწყინავდეს მნათობ სხივით, 

ან გრგვინავდეს ელვითა და ქუხილით;

კაშკაშებდეს მზის სხივითა ზღვის გული,

თვის ნაპირზედ მშვიდად მიძინებული;

ან მრისხანე ცაში ზვირთებს ისვრიდეს

და თვის მკერდძე ნავთ ხომალდებს მუსვრიდეს.

დაგვანახვე დიდებული ბუნება,

იმის დიდი მრავალგვარი შვენება.

სხვანიც დიდნი საგანნი გაქვს, პოეტო:

გმართებს ძველ დროთ გმირნი გამოგვიხატო,

მამულისთვის მატ ბრძოლა საშინელი,

ბრძოლის გრგვინვა, საზარო ბრძოლის ველი.

დაგვანახვე ასული მშვენიერი,

სახეს უჩნდეს გულის ჭმუნვა ძლიერი, 

იყოს ვარდი, ავდრისგან ფერმიხდილი,

და ყვავილი, ავდრისგან თავმიხრილი.

ნაზი, ტურფა, მშვიდი და წმინდა გული,

მაგრამ მთელის არსით შყვარებული.

მისი სატრფო შორს შავს ბედთან იბრძოდეს;

მშვენიერი ცხარის ცრემლით იღვროდეს;

შილლერისას ჰგვანდეს ამალიასა,

ან შექსპირის ციურს ოფელიასა.

შეგიყვანე გლეხის კაცის სახლშია,

იმათ ბაღში და იმათ ვენახსია;

დაგვანახე, რით სწუხს, რით ხარობს გლეხი;

ჩარჩებს დაეც რისხვა ღვთისა და მეხი...

და ჩვენც მაღლა გვამხილე, რაც გვჭირს ავი,

სიზარმაცე და უმეცრება შავი!

რისთვის მინდა და რაში ვაქნევ კინტოს,

იმის დუდუკს და იმის დიპლიპიტოს,

ან ლოპიანს, ან დიმიტრი ონიკოვს?

ჩემი გული სხვა გვართ სურათებს ითხოვს.

მაინც ამ ხმით ვცდი, როსმე გიამბოთ, 

მდაბიური, – იქნება, ზოგთ გიამოთ.