მაშინ გაქრება ჩემი შეცდომა,
თუკი სიცოცხლე იყო ღალატი,
სიკვდილი რატომ ჰგავს შემოდგომას.
რატომ იძინებს ნამუსი თბილად,
ფოთლების ყვითელ იხურავს საბანს,
ფოთლები ცვივა, ფოთლები ცვივა,
სინაცრისფრეა და ცაც კი არ ჩანს.
ელიან საკენკს – ბეღურებს ვხედავ,
ველია, სადაც სივრცე მთელია,
ვერცერთი ქალი და ვეღარც დედა
სიცარიელეს ვერ უშველიან.
დავრჩებით ასე: კვლავ მე და სივრცე,
სადამდეც გავძლებთ, ალბათ ვიქნებით,
“იყავი ჩიტი!” – ამბობდა ქრისტე,
სად მიფრინავენ ნეტავ ჩიტები.
ცოტა ხნით დარჩით, ჯერ ხომ არ ცივა,
ცოტა ხნით დარჩით და ღმერთის გწამდეთ,
ფოთლები ცვივა, ფოთლები ცვივა,
არ შეგეშინდეთ, დაგიყრით საკენკს.