ხელიდან მიჭამს შემოდგომა თავის ფოთლებს: ჩვენ დავმეგობრდით.
დროს ვაცლოთ ნაჭუჭს და სიარულს ერთად ვასწავლით,
დრო კი ბრუნდება ისევ ნაჭუჭში.

სარკეში - კვირადღე,
სიზმრად- მძინარენი,
სიმართლე- პირში.

ნელა ეშვება ჩემი მზერა საყვარლის საშოსკენ,
ჩვენ ერთმანეთს ვათვალიერებთ,
ჩვენ ძვლივს გვესმის ერთმანეთის ბნელი სიტყვები.
როგორც ხსოვნას და ყაყაჩოს, ისე გვიყვარს ჩვენ ერთმანეთი,
ჩვენ ისე გვძინვს, როგორც ღვინოს - ნიჟარაში,
როგორც ზღვას- მთვარის ელვარე სისხლში.

გადახვეულნი, ჩვენ მივდივართ ფანჯარასთან, ამოგვყურებს ქუჩიდან ხალხი:
დროა, იცოდნენ ყველაფერი!
დროა, ქვები ყვავილობას მიეჩვიონ,
მოუსვენრად აძგერდეს გული.
დროა, დრო დადგეს.

დროა.