ჩემს ცოლსა ჰკითხეთ, რად ვუყვარვარ, მე ვერას გეტყვით… მონადირე ვარ, მეომარი, მწყემსი, მეგუთნე… მთელი ცხოვრება გამარჯვების ყიჟინას ვცემდი, ან ვებმებოდი დამარცხების უხმო ფერხულში. ძველ ამბარშია ჩაწერილი ჩემი ამბავი, როგორ ვხნავდი და როგორ ვთესავდი. ის, ჩემი ცოლი, მოდიოდა. ჭრელი თავშალით მოჰქონდა ჩემთვის პური, ღვინო, აღზევანის მწიკვი მარილი… მერე მიწიდან, ხელმეორედ იწვერებოდა სავსე თავთუხად, მწირი საგზლიდან დავარდნილი სიყვარულის ერთი მარცვალი. თუ ვნადირობდი, ან საომრად თუ მივდიოდი, ის სახლში იჯდა. ჯალაბს უვლიდა და ფიქრობდა, რომ მე ვიყავი, ვინც ბრძოლაში გამარჯვებული, მთვარედ ჰკიდებდა ცის ჭერხოზე მტრის მოჭრილ მტევანს. და მთელი ღამე, როცა ყველას მიაძინებდა, თავაუღებლად თითისტარზე ნისლებს მირთავდა. დილით კი, გორგალს ლურჯ ბილიკზე ძაფად არღვევდა, რომ დაბრუნება შემძლებოდა თუნდაც ლეგენდად, თუნდაც სიმღერედ, თუნდაც მითებად. თუ იალაღებს ვალაღებდი თეთრი ბატკნებით, ის, ჩემი ცოლი, თავის სხეულს სანთლად მინთებდა. მოლაღურივით მისტვენდა და კენჭებზე ხტოდა, რომ გავყოლოდი მის პატარა ნაფეხურებს, მივსულიყავი ვნებისაგან გამთბარ სახლში და მონატრებული, მივფერებოდი ქერისფერ თმებზე. მე ვერას გეტყვით, ჩემს ცოლს ჰკითხეთ, ახლაც ვუყვარვარ. აგე, მთიები ჩემს ჯუბაზე ამოქარგულ ორნამენტებს ჰგავს – ჩითისკბილას, ნაჭრელს, ჯვრიანას… მე კი გზაში ვარ, ოღონდ ახლა – მიწიდან ცისკენ. სახეში მცემენ საზარელი, ცხადი სიზმრები: ცალად დამირჩა ჩემი ცოლი – ჩემი ირემი და ჯავრიანად, კი არ ბღავის ცრემლებშემხმარი, ჩემი საფლავის ლოდსა ლოკავს ქვამარილივით! ჩემი ლამაზი, პატარა ქალი… |
