ცეცხლად და კვამლად სახეცვლილი - ყინულის ტბა ვარ,
აღვენთები და, დანაცრული, პირქვე ვეცემი,
ისევ ვდგები და გადარჩენას ღმერთს ვეხვეწები,
თუმც სახლის ნაცვლად, რახანია, ნასახლარს ვგავარ.

გამტანჯა დროსთან პაექრობამ, სიკვდილთან დავამ,
ღამეები კი, ღამეები - შავი მხეცები -
ტკივილს ტკივილზე მისართებენ გაათკეცებით
და უგზო-უკვლოდ მიმაქცევენ ტრამალ და ტრამალ...

თუმც სიყვარული - მაინც მჯერა - თანადგომისთვის
გამიხსენებს და მეგზურივით სადმე მომიცდის,
რომ ცურვით დაღლილს შემაშველოს შრიალი აფრის.

ნუ შფოთავ, სულო, გირჩევნია ჩრდილში დავანდე,
როს ყოველივე - სათავიდან შესართავამდე -
ემორჩილება ბედისწერის უცნაურ კაპრიზს...