აღმა და დაღმა, ქვესკნელიდან ზეცის კარამდი,
ბრუნავდა სული ფრთაშესხმული, -როგორ უყვარდა!..
დროთა და ჟამთა - სანატრელთა და სანუკვართა -
ველურ სრბოლაში გაილია მისი ნავარდი.

აწ კი ობლად ვზი: დაცხრი, სულო, სულო, დავანდი! -
შეუნდე, ცაო, ძეშეცთომილს, ვისაც უგვან და
ბნელ საწუთროში იალქანი გადაუქანდა -
ჩარიგდა წლები ქარვისფერი, როგორც ამარტი...

მომმადლე ჟამი სიმშვიდისა, რადგან მლოცველთა
ყოველწამიერ ვედრებაში და მუდარაში
ჩამოიფურცლა ჩემი წიგნი და ჩამოძველდა, -

რომ ცაო მზერაშეუვალო, ცავ მრავალკეცო,
შენი საყდრის წინ დავეყუდო, როგორც დარაჯი
და, თავდახსნილმა, დამაშვრალი ფრთები დავკეცო...