არსებობს თუნუქის თხელი და ფართო ფირფიტები, რომელთაც მცირე თეატრებში ჭექა-ქუხილის ხმის იმიტაციისთვის იყენებენ. მე წარმოვიდგინე მრავალი და ბევრად უფრო თხელი ასეთი ფირფიტა, ერთმანეთზე თანაბარი მანძილის დაშორებით მიმაგრებული, წიგნის ფურცლებივით მჭიდროდ კი არა, არამედ ერთიმეორესთან შეხების გარეშე დალაგებული.
ამ მოწყობილობის ზედა ფურცელზე აგზიდავ და, როგორც კი შენი სხეულის წონა მას შეეხება, წამსვე გრუხუნით ორად გაიპობა. შენ ეცემი, ეცემი მეორე ფურცელზე და ისიც, კიდევ უფრო ყურებისწამღები გრიალით იმსხვრევა. შენი ვარდნა მესამე, მეოთხე, მეხუთე და ასე შემდეგ ფურცელს აღწევს დაჩქარებული დარტყმებით, რაც ზრდადი ტემპითა და სიძლიერით დოლზე დაკვრასა ჰგავს. დარტყმები სულ უფრო გიჟური ხდება, იქცევა აბობოქრებულ ქუხილად და ბოლოს ცნობიერების კედლებს აფეთქებს და ამსხვრევს.
ასე ძალადობს შიშის ზარი ადამიანზე - შიშის ზარი, რომელიც სულ სხვა რამ არის, ვიდრე უბრალოდ შიში ანდა ძრწოლა. უფრო იმ ძრწოლას უახლოვდება, რომელიც თმააზვირთებული და კივილისათვის პირდაღებული გორგონას სახეს ჭვრეტს. ჩვეულებრივ კი ძრწოლა საზარელს უფრო ვარაუდობს, ვიდრე ხედავს, მაგრამ ამით უფრო მძლავრადაა საზარელზე მიჯაჭვული. შიში ჯერ კიდევ საზღვრისგან შორს არის, ჯერაც ძალუძს იმედთან შელაპარაკება, შეშინება კი, შეშინება ის არის, რასაც პირველი ფოლადის გასკდომისას ვგრძნობთ. მერე კი, მომაკვდინებელი ვარდნისას, დოლის მჭახე დარტყმები და წითელი შუქურები გაფრთხილებიდან უმოწყალო მტკიცებად იქცევიან და შიშის ზარს გვცემენ.
ახლა იგრძენი, თუ რა ხდება იმ სივრცეში, რომელშიც ერთ დღეს, შესაძლოა, ჩავემხოთ და რომელიც დაღუპვის განჭვრეტასა და თავად დაღუპვას შორის გართხმულა?
