ნეტავ საიდან იბადები, მშვენიერებავ!
ლურჯი ზეცა გაქვს სათავედ თუ შავი ქვესკნელი?
შენი მზერიდან თითქოს გულში ღვინო გვეღვრება,
ღვინო, სიკეთის და სიავის ერთად მთესველი.

ალიონია შენს თვალებში, თანაც-დაისი,
აფრქვევ სურნელებს, ვით საღამო უცხოდ მშფოთვარი,
ყრმა განადიდე, ტიტანი კი მუხლზე დაისვი,
ოდეს იგემეს ბაგე შენი, ხიბლის მთოვარი.

უფსკრულით მოხვალ თუ ვარსკვლავთა მხირდან ეშვები-
ფინიასავით გდევს იღბალი, ქალურო კალთავ,
უბედურებას და სიხარულს აბნევ პეშვებით,
პასუხს არ აგებ არაფერზე, ყოველს კი მართავ.

მკვდარ სხეულებზე დააბიჯებ, ღიმმორეული,
შიშიც ხიბლია, თუ დაჰკიდებ შენს სამკაულებს,
და თვით მკვლელობა, სამშვენისი შენი რჩეული,
მაგ ზვიად ფაშვზე სატრფიალო როკვა ასრულებს.

შენსკენ, სანთელო, ბრმა ფარვანა მოექანება,
იხრუკება და ამბობს:"ვლოცოთ ეს ჩირაღდანი!"
ჰგავს იმ მომაკვდავს, თავის საფლავს რომ ეტმასნება,
სატრფოს გარშემო მოფარფატე მიჯნურის ტანი.

ან რა აზრი აქვს-ცით მოდიხარ თუ ჯოჯოხეთით,
მშვენიერებავ, საზარელო, ჩვილო ურჩხულო!
თუკი მაგ სახის, მაგ ღიმილის, მაგ ტერფთა ხედვით
ვხედავ უსაზღვროს, რას ვერ ვხსნი და რითიც ვსულდგმულობ!

ჰო, რა აზრი აქვს, ო ფერიავ ხავერდისთვალა,
სერაფიმი გშობს, სირინოზი, ღმერთი თუ ეშმა,
თუ გქმნის, სურნელო, რიტმო, ელვავ, ჩემს დედოფალად
და მწედ-ვითმინო წუთისოფლის უღელქვეშ შებმა!