მეზღვაურები, თავის ამ გზით შემაქცევარნი,
ხშირად იჭერენ ალბატროსებს, ზღვის დიად ფრთოსნებს,
რომლებიც მუდამ-შორ ცურვათა ზანტი მდევარნი-
კვალში უდგანან გემებსა და მათ მკვიდრ ნაოსნებს.

როგორც კი კაცნი მათ დასვამენ ხომალდის ბანზე,
ცის ამ მეფეებს, აწ უშნოებს და შერცხვენილებს,
დაეკიდებათ თეთრი ფრთები საბრალოდ ტანზე
და უგავთ ნიჩბებს, უმოქმედოდ გემზე შთენილებს.

რა საბრალოა გაწუწული ეს მოგზაური!
ან ის ბრწყინვალე მოცურავე სად გაქრა ნეტა?
ხან თუ ნისკარტზე ჩიბუხს ურტყამს მას მეზღვაური,
ხან ვითომ კოჭლობს იმ კუტივით, უწინ რომ ფრენდა.

პოეტი მოჰგავს ამ უფლისწულს ღრუბელთა მხარის,
ის ძმობს ქარიშხალს, ტყვია-ისრის არადჩამგდები,
და როცა ტყვეა მიწისა და გნიას-ხარხარის,
მას სიხარულში ხელს უშლიან ვეება ფრთები.