ვიგრძენი

წვიმის შრიალი,

ტყეში რომ იცის ისეთი,

სიღრმე უჩუმარ სიჩუმის,

ხმა უცნაური სიმღერის...

ზეცა ავივსე ტრფიალით,

წვიმამ რომ იცის იმ სევდით,

უსიხარულო სიხარულს,

უსიმღერობით ვიმღერდი...

ცრემლებით სავსე

ლამაზმანს უგზო-უკვალოდ მივსდევდი,

მივსდევდი,

მაგრამ დაწევნას

ნამდვილად არ ვაპირებდი...

და სიშორიდან

მის ასეთ შორეულობას ვითმენდი,

მსიამოვნებდა გალუმპულს

ყოფნა უსაზღვრო იმედით...