მერე რაა, თუ ისევ ლექსებს ვწერთ

და მზის ამოსვლას ვხვდებით ფანჯრებთან.

რა მოხდა მერე, თუ უსაშველო,

ერთი ლამაზი ფიქრი დაგვჩემდა.

ცას შევალეწეთ ბოლო აკორდი

და სულ ეს იყო გასხივოსნება.

ისეთი სევდა ჩადგა სიტყვებში,

არ გვაღიარებს ეს დრო მგოსნებად

შეშლილებს, ლოთებს, ამპარტავანებს,

სულით ავადმყოფ ამაყ უპოვართ.

ზოზინით მოძრავ დედამიწაზე

ჩვენი დიდების ჩრდილი უფრო ვართ.

მერე რაა, თუ ვცოცხლობთ ერთისთვის.

რა მოხდა მერე, თუ სიგიჟეა

ერთი ლექსისთვის ერთხელ სიკვდილი...

და ფრთების გაშლას როცა გვიშლიან,

მოხაზულია უკვე ირაო,

ჩვენ მზის ამოსვლას ვხვდებით ფანჯრებთან

და ვიცით, აღარ დაგვანებებენ,

ისეთი კარგი ფიქრი დაგვჩემდა.