ის, რომ აზრისთვის ამ სისხლის სრბოლის
სიჩქარე მაინც ვცადე და ბოლოს
შენივე ფერის ძარღვებში ბროლის
სიყვარულამდე განვავითარე,
იყო ამაო გარჯა: ის დალბა.
თვით აზრი. როგორც საფლავზე ტაბლა
წვიმაში. ნელა დაეშვა დაბლა.
შვება არ არის არავითარი.

აზრი გამოხმა, როგორც მცენარე,
ოდესღაც საღი, მრთელი, მცინარე.
აზრი დავკარგე. გავხდი მცონარე
არარაობა. აგცდი. უნდო ვარ.
ღოღვით მოდიან გზებზე რემანი.
გამსრისეს, როგორც ყურძნის მტევანი.
და ვერწყმი მიწას. დღე შავგვრემანი
თვალს თვალში მიყრის. ვხედავ ბუნდოვან

კიდეებს ქვეყნის. აწმყო მითია,
და თითქოს განზე გადამიდია.
მაგრამ მიწიდან ვერსად მიდიან
და მიწისძვრებად მკვდრები თრთიან. ო,
გემუდარები, ჩააქრე ცეცხლი
ჯოჯოხეთისა. არ მინდა მეცხრე
ცა. ეს ტკივილი ოღონდ დამიცხრე,
ცაო პირველო და ღმერთიანო!

და დაუბრუნე ჩემს დაშლილ სივრცეს
სიმთელე, რათა უმალვე მივცე
კითხვას: „გწამს იგი?" - პასუხი მტკიცე:
„მე იგი ვიცი". ხმაზე, საყვირზე,
ცრემლზე მიცანი! ბოლონდელს, გესავ,
აზრს მიანიჭე უპირველესი
„ო!", შეფერხებულ სიტყვას კი ისევ
სიტყვა, მომდევნო სიტყვა, აღირსე.


2002