შალვას გრძელი ლაბადა ეცვა, ის მღეროდა ორ ბოთლ არაყზე,
რომელიც უნდა წაეღო გაზაფხულის წვიმაში პატრულთა მიღმა,
ქართველ და რუს ქალებსა და მამაკაცებზე. ჩაშლილ როკ-გასტროლებზე.
რაიონებში "მიტინგოსნებზე" და ვიღაცაზე, ვინც მასავით 1960 წელს დაიბადა.
გარეთ აღარ წვიმდა.
სამედიცინო ინსტიტუტთან პატრულები მანქანებს აჩერებდნენ.
მოგვიახლოვდა კომენდანტის საათისა და ერთგულ მეუღლეთა ღამე.
ძაღლი წვიმაში სადღაც ეკლესიასთან და უმიზნოდ გადაყრილი ნიშნები.
გადაღებული პოლიტიკური გრაფფიტის არითმია.
ვერაფერი გვიწესრიგებს ყოფას.
"ჩვენს სამშობლოს არ შეუძლია სპონსორის გარეშე ყოფნა,
სპონსორი თუნდაც თურქეთი იყოსო" - ვიღაცას უთქვამს.
შალვა კი მძიმედ სუნთქავს, ოთახიდან გასვლისას ძაღლს ეფერება.
გრძელ წვერსა და ღიპს შორის გულთან იხუტებს ბოთლებს და ლიფტში იცინის.
ანგელოზთან ერთად თავქვედაშვებული სად დავიწყებთ ტირილს?
რომელი ბაღიდან გამოგვიწვდიან ხელს სველი მიწის გასწვრივ
მოარულ ტანკებს შორის?
ეს არის სიყვარული კომენდანტის საათის დროს.
შიში და სამხედრო-სპორტული რეჟიმი.
გოთიკურ კათედრალთა მსგავსი ფოლიანტები და ხელები,
რომლებსაც საყვარელი ქალის სუნი ახსოვთ.