(თამაზ ბაძაღუას)

1.
აი, მოვიდა შენს საფლავზე პირველი წვიმა...
წელს შენ საფლავზე დაეცემა თოვლიც პირველად
და...
ჩემს ცნობიერებაში,შენთან ერთად,
თავს იმკვიდრებს შენი საფლავი,
რომელზეც უნდა (დღეის შემდეგ) კიდეც იწვიმოს,
ითოვოს კიდეც,
და დაცვივდეს ხმელი ფოთლებიც,
მას სურს ნამდვილი საფლავი იყოს
და არაფერის მოკლება არ სურს...
ამ ქვეყნად ასე თავს იმკვიდრებს შენი საფლავი...

2.
მგონია რომ იმ დროს ვცდებით, იმ დროს ვტყუვდებით
როდესაც ჩვენ ერთმანეთის სიკვდილს ვიჯერებთ -
ამით ხელიდან ვუშვებთ იმ თოკებს,
ერთმანეთთან რომ გვაკავშირებენ და...
(ჩემთვის ვფიქრობ):
მე რომ ის თოკი არ გამეშვა მაშინ ხელიდან
და, რაც უნდა დაგეგვიანა,
არ დამეჯერა შენი სიკვდილი,
რომ არა და არ დამეჯერა,
რომ არა და არ დამეჯერა,
მაშინ ღმერთს სხვა გზა არ ექნებოდა:
დაგაბრუნებდა ისევ აქ, ჩვენთან
ან... მეც იმ თოკს გამოვყვებოდი...

3.
ისევ ისე წვიმს,
ისევ ისე თოვს, როგორც შენ დროს,
შარშან, შარშანწინ და...
მრცხვენია რომ ისევ ისე თოვს,
ისევ ისე წვიმს...
ხომ რაღაც უნდა შეცვლილიყო შენი წასვლით
ან ჩემში, ან ამ სამყაროში:
ან სიცივე აღარ მეგრძნო,
ან შიმშილი,
ანდა ეს თოვლი ისეთივე არ მოსულიყო...
მაგრამ არა, არაფერი არ შეიცვალა:
ისევ მცივა და თბილად ვიცვამ.
ყოველდღიურად ვზრუნავ ისევ სასმელ-საჭმელზე.
ჩვეულებრივად თენდებ-ღამდება და...
შენს წინაშე თავს იმითღა ვიმართლებ ხოლმე
რომ ჩემს შემდეგაც არაფერი არ შეიცვლება...
არ შეიცვლება არაფერი
არავის შემდეგ:
ისევ მოვა ფაფუკი თოვლი,
ისევ იწვიმებს
ჩვეულებრივად...