ვერცხლის ნამქერზე გველებივით წვანან ჩრდილები,

მოხერის ნოხი მოუხურავს ნაეკლესიარს.

დაკლული ჩვილი, სულგაცლილი, ნედლი ფრჩხილებით,

მოლოქის ხახას - ცეცხლმოდებულს და ეკლებიანს

კაწრავს... ზეცაში ანგელოზის ალტი ატირდა.

მუნჯი კივილი აიწევა, ალბათ, ქრისტემდე.

ჩანან დედები გეას მკერდზე, უმეტანიოდ,

სასფლაოზე აყუდებულ ობელისკებად.