როგორ მინდოდა
რომ ასეთი არვის ვენახე:
მყიფე ქალ-თიხა,
შიგ - ოქროს მტვერში არეული
რუხი ნაცარი...

მე ავადა ვარ,
ალბათ ვბოდავ,
მაგრამ, ძვირფასო,
შენ არ დაიბნე!
მე ვიცი ჩემი ავადობის
თავი-წამალი:

იალნოს ქედის
ნისლაკრეფილ იალაღებზე,
იალტიალში,
მისხის მისხამდე მომაგროვე
და თან იფრთხილე,
სიტყვა "ნინო" არ მომაშორო,
რადგან წამალი უსახელო -
- საწამლავია.

გამომიწოდე ვერცხლის თასით
ნინო-ნაჯერი,
მწარე მიქსტურა,
გულისწვერის ჩამტკბილებელი,
შემომახვიე ყელზე თავშლით
ნინო-სალბუნი,
დამკარი ნინო-ინექცია,
თავთით დამიჯექ!

თავთით დამიჯექ,
და თუ გინდა, კიდეც განმსაჯე,
რომ თავი ჩემი,
ასე მარგი
უქმად ვაბნიე.

რა მიტყუებდა,
თავდაკარგვით რას ვეწვდებოდი,
ბოლომდე ვის რა შეუცნია,
რომ მე შემეცნო?

გათანგული ვარ
და თან მაინც გეთამაშები.
შენ კი უცხო ხარ,
შორეული,
მაგრამ ამგვარი უფრო მჭირდები
და აღარ მინდა,
რომ ბოლომდე არსგადახსნილნი
ერთ მთელად ვიქცეთ.
დაე, ბორგავდეს ჩვენ ორს შუა
მთელი სამყარო!

ალნი დამქრალან?
ჩემო დაღლილო,
ნაღვლიანად გაღიმებულო!

თუ ვერ გადავრჩი,
აქ ნუ დამტოვებ.
სადმე, მივარდნილ ნაპირზე დამწვი
და მეცხრე ტალღას გამატანე
მეცხრე სკნელისკენ,
ბროლკრიალა
მეცხრე ცისკენ!