შენ ფიქრებმა გაგიტაცეს და ჭიქა ჩაი
მაგიდაზე დაგირჩა მარტო.
უყურებ ჭიქას - დედის მიერ ნაჩუქარი
საჭიქით რომ იმშვენებს სხეულს.
მუქ სითხიდან ამოჩრილ კოვზს
მიეყინა შენი ფიქრები და თითების ანაბეჭდები.
ორი საფერფლეც - ერთი ძვლისა,
მეორეზე დაჭყლეტილი სიგარეტები...
ხასიათში კვლავ ცოცხლობს ბავშვი...
არადა, როგორ გჭირდება ახლა, რომ იყო კაცი -
დინჯი, უთქმელი და გამიზნული.