ძახველი მედგა ისეთი,
ავ თვალს არ ენახვებოდა;
გამისხლტებოდა სტრიქონი,
ტოტებზე გაესკვნებოდა...
მომიჯნე მყავდა ბედად,
ისეთი - უძახველო;
ბლომად ხეები ედგა,
სუყველა - უსახელო.
ძახველი მედგა, - მიყვარდა,
მიმინო არა მყავდა;
ბლომად ხეების პატრონი
ადგა და ამიშარდა.
რა ცული დაუქნევია,
რა მაგრა გაუქნევია,
რა ღამე გაუთნევია, -
ეს ჩემი "ჩემი ძახველი"
მიჯნაში დაუტნევია:
"ნუ მივბაძავთ ხარბებსო,
ხან შენ კრიფე, ხან - მეო".
ეშმაკის თანამზრახველო,
ნუ იზამ საზიანოს;
ჩემია "ჩემი ძახველი",
რას ჰქვია, - საზიარო!
"ნუ მივბაძავთ ხარბებსო,
ხან შენ კრიფე, ხან - მეო".
...ამას რაც გინდა, უთხარი,
რაც გინდა, უძახეო;
ეს მართლა ხეებიანი!
ეს მართლა უძახველო!
ვაიმე, ჩემი ძახველი,
სხვა სივრცეების მნახველი;
ტოტებში გადახლართული
ღობის სარით და მავთულით...
ასე, - მიჯნაზე დგომა
რა რთული არის, რა რთული.
დავღონდი... ღობე დავშალე
და მიჯნა გადმოვწიე;
დაშორდა ჩემი ძახველი,
ჩემი დარგული ძახველი,
ჩემს ბაღს და თვალსაწიერს;
ხედ მიემატა სხვა ხეებს,
აწ უკვე - უსახელო;
ოოო! რას გაკრეფს და გამოკრეფს
მომიჯნე უნაღველო! -
ჩემი ძახველის მფლობელი
და მაინც უძახველო.
