მზემ თვალები მილულა, თითქოს ჩაეძინა,
გაინაბა ბუნება, როგორც სიზმრის წინა.
ნესტიანი მიდამო პულსირებდა ფრთხილად -
ზანტი კონვულსიებით, როგორც ლოკოკინა.
ხავსი ჩახუტებოდა მარადისის მარაგს -
ლამის თან გაჰყოლოდა, გაურბოდა განა.
საფლავების ლოდები ამშრალიყო ალაგ,
წითელ ცაცხვის ჭიების შეყრილიყო შპანა.
და მე მზეს ვუყურებდი მოჭუტული მზერით,
მოფართხალე გულით და მომუშტული ხელით:
ნუთუ აღარ დადგება გადაღება ჩვენი -
მართალის და ტყუილის აშკარობის მჩენი.

თუმცა ნელა, ზლაზვნით, მაინც მიდის წინა -
მიირწევა მიზნისკენ თეთრი ლოკოკინა.
აქვს საწუთროს ალიბი და საფლავის ლოდზე,
ზებგერითის კვალივით ტოვებს ფერმკთალ ზოლებს.
როცა ეშმა პარპაშებს -
გზას პირდაპირ უგვის,
ჯდება მწუხრის გამაში სინანულად ფუგის.
ცთუნება ვერ ამარცხებს, არ გადადის მიზანს -
არც მარცხნივ და არც მარჯვნივ -
ჭეშმარიტი გზიდან.