მშობელს ქვეყანას ზედ მოჰფენოდა 

და თეთრი ზოლი შორის მთებისა 

ლაჟვარდ სივრცეში დაინთქმებოდა. 

არსაიდამ ხმა, არსით ძახილი!.. 

მშობელი შობილს არრას მეტყოდა, 

ზოგჯერ-კი ტანჯვით ამოძახილი 

ქართვლის ძილშია კვნესა ისმოდა! 

ვიდექ მარტოკა... და მთების ჩრდილი 

კვლავ ჩემ ქვეყნის ძილს ეალერსება... 

ოხ, ღმერთო ჩემო! სულ ძილი, ძილი, 

როსღა გვეღირსოს ჩვენ გაღვიძება?!