ლადო ასათიანს

თბილისი ლურჯი ცრემლით აივსო,

სტვენდა ტოროლა მაინც იმ დილით,

მაგრამ გული რომ ვეღარ მაისობს,

ასჯერ მოკვდები ერთი სიკვდილით.

იქ დააკვნესეს ეს გუდასტვირი

და ლეჩხუმიდან გწერდნენ ბარათებს,

ზოგჯერ `ბოროტ სენს~ კი არ დასტირი,

ქრები და მერე ლექსად ანათებ.

სიკვდილის ჯიბრზე ისევ ელავდნენ,

ფართო თვალები, როგორც ორი მზე,

ხველებისაგან წამსკდარი სისხლი,

ყაყაჩოებად გცვივა ლოგინზე.

ანგელოზებმა თან გაიყოლეს,

უფლის მტრედივით სურვილი წმინდა,

`ხომ ლამაზია ეს საქართველო~,

მაგრამ შენ უფრო ლამაზი გინდა.

ფეხის ხმის ექო ქუჩას შემორჩა,

დილით ცა გიგლოვს, ღამე ბუ კივის,

გხატავ მზეჭაბუკს, რაშზე შემომჯდარს,

შენ მოკვდი, ზუსტად მზეჭაბუკივით.