უკვე არ მახსოვს სულის მგოსანი, _

ოცნება ლაღად ფრთებს როდის შლიდა?..

როცა სამშობლო ასე შორს არის,

რა დამაძინებს ლოგინში მშვიდად!..

კვლავ მესიზმრება მტკვრის სანაპიროს

გაღმა-გამოღმა ლამაზი ხედი

და დავიწყება რომც დავაპირო,

გავხდე მორჩილი საკუთარ ხვედრის –

გამექცევიან გზაში ფიქრები

და მიმატოვებს ვიცი, ოცნებაც.

უსაქართველოდ მე ვინ ვიქნები, _

ვარსკვლავი ჩემი ციდან მოწყდება...

დე, ჩემი ფიცი ყველამ იცოდეს:

უცხოობაში შვებას არ ველი!

სწორედ იმიტომ მიყვარს სიცოცხლე,

რომ დაბადებით მე ვარ ქართველი...

გულს მიბნევია ნაზი შროშანი

და სევდიანად ისევ გაწვიმდა.

როცა სამშობლო ასე შორს არის,

რა დამაძინებს ლოგინში მშვიდად!