- ვილაპარაკოთ! 

სანამ მოსულა, 

თორემ მერე რაღას მოვიცლით სიყვარულის მაიკოები. 

პეპლების ფრთები გვეგონება აბრეშუმის ფართე სახელო, 

ისე დავიქნევთ, როგორც ქარი ყაყაჩოს ფურცელს 

და გავშიშვლდებით . 

ან, ოკეანე რომ დაიქნევს თოლიების თეთრ მარაოებს 

და სანაპიროს პერანგს გაიხდის. 

ან სულაც, როგორც ცას დაიქნევენ წეროები 

და დასცვივდებათ ფრთის ძირიდან თითო ბუმბული, 

მე რომ ვიპოვი, და მის წვერზე შევახვევ ლექსებს, 

რომ მზად მქონდეს სიყვარულის მოსვლისას, უკვე, 

თორემ მერე რაღას მოვიცლით სიყვარულის მაიკოები. 

სანამ თმიდან ცისარტყელებს ჩამოვიხსნიდეთ, 

სანამ ვარდისფრად ალუბლების ყვავილობას მოვისვირინგებთ, 

სად გვეცლება სალაპარაკოდ. 

ჩვენ ხომ სიჩუმის ჩაის ვაყენებთ, 

ისე აგვდის ოხშივარი მწვანე მინდვრების, 

ნისლში ჩაწოლილ მეფესაც კი,მზე ესიზმრება, 

ჩვენს ტუჩებზე წითლად ჩასული. 

ვილაპარაკოთ სიყვარულზე, 

ვილაპარაკოთ, სანამ მოსულა, 

თორემ მერე რაღას მოვიცლით სიყვარულის მაიკოები. 

ყველა ტაძარი უნდა გავაღოთ, 

ყველა გალობა შევსვათ ყლუპებით, 

ყველა ფანარიც ასანთებია, 

სანამ ის მოვა! თუმც, წესად არ აქვს, არასდროს, მოსვლა. 

ეს არმოსვლაა სიყვარულის სულთმოფენობა, 

და ჩვენც, ლექსების საკურთხებს რომ ვწერთ, 

სიზმრის სარკმლიდან ბილიკებს ვმწყემსავთ, 

აყვავებულ წყლის წვეთებს ვმალავთ, 

მხოლოდ იმიტომ, 

რომ არასოდეს მოვიცალოთ სალაპარაკოდ 

სიყვარულის მაიკოებმა 

და მდუმარების ლოტოსები გავშალოთ თეთრად... 

ზღვები ღელავენ, 

ქარები ქრიან, 

ალუბლები ყვავილობენ 

და წეროები ცას აცეკვებენ 

მის მოლოდინში. 

-ვილაპარაკოთ სიყვარულზე? 

-ვილაპარაკოთ. ან ვის უკითხავს, შიძლებაო?