ვერ ვითამარე, ვერ ვიდავითე,

ვერც ცოტნესავით გავთავდი მზეზე,

სინდისის ქენჯნა მკლავს იმთავითვე,

რომ ვერ ვიზრუნე, მამულო, შენზე.

თუმც, ჩემებურად, ვაგორებ ლოდებს,

გავასუფთაო, მინდა, გზა-შარა,

რითმებით გიქსოვ სააბჯრე ბლონდებს,

რომ ვერ გაგთელოს მტერმა აშარმა.

ვერ ვიექვთიმე, ვერ ვისაბავე,

გამოვიარე გზა მწირზე მწირი,

ო, მომიტევე ეს სისადავე,

უფალო, ჩემგან ვერ შედგა გმირი.

გავუნაწილე გული თანაბრად:

ზურაბს, კახაბერს, გიორგის, ქეთის

(ჩემი სიცოცხლე მიღირს არაფრად)...

სულ ეს შევძელი, სამშობლოვ, შენთვის.

მსურდა, ჰო, მსურდა ცხოვრება სხვაფრივ,

მწყინს _ ასე ჩუმად, ასე ცრუდ ვქრები...

ნაცრემლარ სულზე მისვია თაფლი

და გამეტებით მკბენენ ფუტკრები!..