მოვალ ატმის და ტყემლის ტოტებით,

ცხელი წვიმის და ღელის ნაკადით,

მერე გედივით მშვიდად მოვკვდები

და საბოლოოდ გეტყვი: ნახვამდის!

ლოდინის სეტყვამ ღამე არია,

რომ აღარა ვარ, მისთვის არ ვტირი,

კლავიშს ათრთოლებს `ავე-მარია~

და ჩემთანაა თვით სეგანტინი.

კვლავ დავბრუნდები, როს გაზაფხულზე

გაიფოთლება ტყეში შინდები,

დამიტოვებენ ჭრილობას გულზე,

ის სევდიანი პანაშვიდები.