მოგონება დაღვენთილი სევდებად,

თვალებშიაც ცრემლებს ააელვარებს...

იქნებ ჩვენი სიყვარულიც ბერდება,

როგორც თოვლი უბერდებათ მწვერვალებს...

რეკდა ჟამი _ ცისფერი მისტერია,

ბიჭს და გოგოს ერთურთს ანაცვალებდა...

გადაჭრილი სიცოცხლის არტერია,

თუ მზის ჩასვლა _ ჩვენი გარდაცვალება...

ხატების წინ აღვლენილი ვედრება,

ვერ აოკებს სულს _ შმაგსა და მღელვარეს...

სიყვარული _ არასოდეს ბერდება,

მხოლოდ თოვლი უბერდებათ მწვერვალებს...