ვკითხულობდი გალაკტიონს,

ჰყვარებია აკაცია,

უცებ რითმა დამეტაკა,

არც აცხელა, არც აცია.

გადამთელა, გადამჯეგა,

დამღუპა და დამაქცია,

ტრფობის ცეცხლი წამიკიდა,

ზედ ცვარ-ნამი დამაქცია.

საითაც არ წაუვედი,

იქით მხარეს წამაქცია,

ამაყენა, მომაბრუნა,

სულ სხვა მხარეს გამაქცია.

გზად სურნელმა გამაჩერა,

რომ აფრქვევდა აკაცია,

ვისაც ეს არ დამართნია,

ვინ არის და რა კაცია.