კითხვამ _ ყოფნა თუ არყოფნა _

ჩემამდეც ბევრი იარა;

კითხვამ _ ყოფნა თუ არყოფნა _

კვლავ ბევრი უნდა იაროს;

ბევრნაირ სისხლის ამრევი

მეც გულს ჩამეჭრა იარად,

მეც მათქმევინა: `ასეთი

რა ხარ, შე ოხერ-ტიალო!~

ჯერ კი ვთქვი: `თავი მოვიკლა...~,

მერე კი ისევ ვთქვი `არა!~

თოხი ავიღე, სიმინდებს

ძირები მოვუფხვიერე,

წვიმა ვინატრე, გულიდან

ღრუბელმა გადამიარა.

და წასვლა-მოსვლის მიზანი

და ყანასავით ვიცანი _

ამოვა, მოსვლა ის არის,

იზრდება, ყოფნა ის არის,

ტაროს ან თავთავს მოიბამს,

იმისი საქმეც ის არის,

ამაო ფიქრი ღვარძლია,

ხვიარაა და ის არის;

და რადგან ყოფნით არყოფნა

რაა, ვერ გამოვიცანი,

მოვკვდები, მერე ვიფიქრებ

არყოფნაზე და ის არის.