შენს გამო მთებმაც მომიძულეს,

ვეშვები თავქვე,

იქ, კალაპოტში აწონიან

ჩემს წილ ცხოვრებას.

დავიდგამ ავეჯს,

ახალ-ახალს ჩავიცვამ კაბებს,

იაგუნდებით დავაჩუმებ

მაღალ გოდებას...

შენს გამო მთებმაც მომიძულეს,

ვეშვები თავქვე

და განთიადის თეთრი ელდა

ფეხებთან წვება...

ღამით კი მთვარე, გალეული,

ყვითელი ბავშვი

გამექცევა და ცას ტირილით

შეატოტდება.