შვილო, ჩოქვითა და უცრემლოდ

დედა გევედრება პატიებას,

პოეტად დაბადება წყევლაა და

სიცოცხლის სიცოცხლეში დატირება.

ვაი, სიმწარეში გამოზრდილო,

ხორცის და მდუღარის ნაგლეჯო,

გიტოვებ დაფლეთილ საქართველოს,

სისხლში გაბანილ შავლეგოს...

სიალ-სიმართლეს უბრალოს და

ბრალიან ღალატის სიმწარეს,

ლამაზი ქალის დვრინი იცან,

უგლოვ-უთავშლო ცის ნამი...

სანათასავით სანთელს ვანთებ,

დაუმარხავ ძვლებს დავტირი,

ბედკრული მიწის სისხლი გვმართებს,

რისხვად დგას მცხეთა და შატილი...

ვერ შევიძელ, ვერ ვითამარე,

ფრთას ვათრევ დაჭრილი არწივის,

ჯავრი ჩამლევს და თბილ სამარეს

ცრემლი გადარეცხს ქარ-წვიმის...

შვილო, სიმწარეში გამოზრდილო,

ხორცის და მდუღარის ნაგლეჯო,

შენი საჯილდაო უნდა ზიდო,

შენი სისხლიანი შავლეგო!