ო, გაზაფხულის ლურჯო წვიმებო,
გადიღეთ ოდნავ,
სევდის მდინარე იწრიტება,
ვნების ზღვა ბორგავს...
მეწამულ ზეცას, ზეციერო,
უცვალე ფერი,
თორემ საოცრად მემცირება
დღეს ყველაფერი...
ო, დიონისევ, ნუ მაცდუნებ,
ნურც შენ, ეროსი!
ცას ვეტრფი, მაგრამ
მიწა მიყვარს
საქართველოსი.