მერაბ კოსტავას

თაფლწასმული მზეზე ვწევარ,

გულზე იმედს ვაბალახებ...

_ მალე ცოტნე მოვა, მჯერა,

ღმერთი ცოტნეს დამანახებს!..

მშობელივით ვკოცნი მიწას

საბაღეს და სავენახეს...

_ სხვა მიწაზე გამოზრდილი

ერთი ცოტნეც დამანახეთ!

დუნიაზე ვხედავ უშქარს

შლაპებს, ჩალმებს, ჩაბალახებს...

_ დღემდე ცოტნეს ქუდის ღირსი

ვერსად ვერვინ დამანახეს...

სული მისი, მარადისი,

ერის ნამუსს ავარაყებს!..

_ ცოტნეს გვერდით დგომის ღირსი

წამლად კაცი დამანახეთ!..გმირობის და თავგანწირვის

ღმერთო, ნიჭით გამალაღე!..

ყველა ნაღდი ქართვლის სულში

ცოტნეს სხივი დამანახე!..

რომ კვლავ რიხით ვუთხრა მავანს,

ბოღმით გულ-ტვინ განალაყებს:

_ თუ ბიჭი ხარ, ერთი თქვენშიც

ერთი ცოტნე დამანახე!..

ისემც მამა მას უცხონდა

/დედა ნახე, მამა ნახე!../,

ცოტნეს მშობი ერის მტერი

მე რომ ცოტნეს დამანახებს!..