მე დავთქვამ ვადას ჩემი სიცოცხლის,

ხანგრძლივ სიამის

და ლურჯ საათზე როცა ჩამოჰკრავს

ლურჯი თორმეტი,

ყველა ლოცვას და ყველა ტკივილს

ერთად გავიტან

ამ სამოთხიდან იმ სამოთხემდის...

მე დავთქვამ ვადას წყლის მოქცევის,

გზათა უკუსვლის

და ლეგა საათს თავს დაატყდება

ლეგა თორმეტი,

და წარსულიდან წამოსული წამოწვეთს ქარვა,

მომაგონდება ისიც, რასაც ვერ ვიგონებდი.

მე დავთქვამ ვადას,

როცა გაწყდება სიმი ყოველი,

როცა ნაჯახით გაჩეხავენ ვარდისფერ საათს,

როცა თორმეტი _ ვარდისფერი

აღარ დარეკავს

და რაც აქ დარჩა, ისიც კი წავა...

მე დავთქვამ ვადას,

ცისფერ ვადას დაგითქვამთ, ძმებო,

ჩვენი შეხვედრის, თავშეყრის და

თავის გატანის,

რაღაცა ვუთხრათ ამ გარიყულ ყვავილებს ველზე,

ბავშვებს _ საჯიშე ცხენებივით გამოზრდილებს,

ვუთხრათ მართალი;

როგორ ბერდება აკვანშივე სისხლი და სული

და როგორ წვეთავს გონებაშიდაღლილი ღმერთი,

გათიბულ მინდვრებს როგორ სტკივათ

მოჭრილი მკერდი

და ითვლის წუთებს დრო,

რომელიც არსად არ არის.