ამ მოჯარებულს რა ვუყო ფიქრებს,
ვის გავუმხილო ლექსად სათქმელი,
როცა დრო სულის ნაღვერდალს მიქრობს
და ძლივსღა ბჟუტავს ხსოვნის სანთელი.
ჩანს შორით მგოსნის ძველი ნათელიM
და ეფერება რითმას შაოსანს.
ღმერთო კი მომკალ, როცა ქართველი
არ წაიკითხავს `ვეფხისტყაოსანს”.