ჩემი პიეტა ერთი ლექსია,

თქვენთან უცილოდ მოვა თავისით.

წარმოიდგინეთ ის თქვენს ლოცვებში,

როგორც ნექტარი, მზე და ყვავილი.

ის თქვენთან ერთად ივლის, იბრწყინებს,

არ მოსწყინდებით, არ მოგწყინდებათ,

არ მოგცილდებათ, – თქვენთან სიკვდიმდე

დაიბინადრებს მისი დიდება.

სად არ ვეძებე მისთვის სიტყვები,

თუმცა იჭვებმა ლამის დამახრჩონ,

ბრწყენს ლურჯი, თეთრი, მწვანე, წითელი, –

სხივების კონას შევხსენ ხარაჩო.

მინდოდა იგი ისე მართალი,

ისე გულღია, როგორც მამაა,

შეყვარებული გულის ფართქალი,

ისეთი წმინდა, როგორც ანაა.

მსურდა მფეთქავი ჩქერი ნამდვილი,

მის დაბადებას ჯვარი სწერია,

ისეთი ტკბილი, როგორც `ნადური”

და მშობლიური სახლი, კერია.

მინდოდა ლაღი, მაგრამ უბრალო,

განსხვავებული კარმის, ვუალის,

თავისუფალი ლექსი, უფალო,

ქვეყნად უვალო რამე თუ არის.

ვით დედაჩემის ჭაღარა-ვერცხლი,

მისი შუბლის და სახის ღარები,

მართალი, როგორც თვალები-ზეცა,

სევდა-ნაღველში ნაკამკამები.

სად არ ვეძებე მისთვის სიტყვები,

თუმცა იჭვებმა ლამის დამახრჩონ,

ელვარებს ლურჯი, მწვანე, წითელი, –

სხივების კონას შევხსენ ხარაჩო!