მე მოვიხელთე ჯერ ხელუხლები სივრცე.

ვსცოდე, რაგდანაც ვინდომე რითმის თრობა.

უდაბნოთ ქვაბებს ეჟინებოდა სიცხე,

მე კი ლექსითურთ მემუქრებოდა ქრობა.

და დავიჟინე, რომ დავპატიჟებ ქარებს.

თანაც ოთხივე მხრისას მოვიწვევ სტუმრად.

ყველას გავუღებ გულის ოთხივე კარებს,

და უკვე არც ერთს აღარ დავტოვებ უბრად.

და მომაგონდა, როგორ მიძღვნიდა ალერსს

უუთეთრესი ნამის ქალწული ჟამით.

ვფიქრობდი, ქვაბებს ავუნთებ წმინდა სანთლებს,

რომ ქარებს გზები არ აერიოთ ღამით...

ვწუხდი იმაზეც, რომ არ ეწყინოთ რამე,

რადგან ჩრდილები ძნელად იმჩნევენ წყენას.

თუ თვითონ მკითხეს მე იმ ქალწულის წამზე,

არაფერს ვეტყვი, არ დავუნაღვლებ ლხენას.

თანაც ისე, რომ მათ სახელებსაც მოვცვლი,

არათუ სახეს, რადგან ღიობდნენ თვალში.

დაახლოებით, ერთს ეტყობოდა ოცის

ჟამი რომ ჰქონდა გადამარხული ლოცვით.

და რადგან უკვე მეც ლოცვის ჟამი მედგა,

და რადგან უკვე ორ ჟამს შევწირე შვება,

და რადგან ერთხელ ჩვენი შეხვედრა შედგა,

მეორედ უკვე ნებით ერთ-ერთი კვდება...

მაგრამ იმ დრომდე დრო იყო შესამცნობი,

რადგან ამ ჟამით ჯერ ვერ მოვზომე სივრცე;

და რადგან ჯერ მეც ვერ გავხდი ჩემივ მცნობი,

ვერც მივენდე და ვერც ვუღალატე სიბრძნეს –

მათ მიერ განცდილს, მაგრამ შეუმცნობს ჩემთვის,

თუმცა ასაკით მეც მეკუთვნოდა გვემა.

მათ დაინახეს ფეხით მავალი ღმერთი,და კაენის ზნით ფერადნაცვალი რემა.

მაგრამ დადუმდნენ, რადგან თვალია წყალი.

წყალში იხსნება მიწაზე მფენი გონი.

და გამახსენდა ღვთისმშობელივით ქალი

და იმ მდინარის უსამზღვროესი ფონი.

გზის შემეშინდა... ვერ წარვდგი ერთი ბიჯიც,

ის კი მიმზერდა იქითა მზერის მხრიდან.

არადა, მჭირდა ღვთითნაბოძები ნიჭი,

და როგორც გველი, ლეღვის ტოტს ისე მხრიდა...

და შევუძახე ჩემს თავს მტკიცედ დეგ, გიჯობს.

აქ, ყველაფერი, წამის წამწამზედ წყდება.

ჰოი, შენ, ჩემო უღვთოდ დაღვრილო ნიჭო,

და წყალწაღებულ მშვენიერ დღეთა წყებავ...

ნავი კი იდგა. თვლემდა მენავე ნავში.

ვარდისფერ ნისლში თრთოდა მტრედების ფრთები.

და გავიფიქრე, დავრჩი კი ვინმეს ვალში,

და თუკი დავრჩი, შვილს გამიწამებს მტრები...

და შემოვბრუნდი ქალაქისაკენ უცებ,

და შევეჩეხე ჯვარად ატყორცნილ ღრუბელს;

დიდი ტანჯვაა გაუგო ყველა უცებს,

და მით უმეტეს, რეგვენს, ბრიყვსა თუ სულელს...

მაგრამ მე ხომ დრომ შემბორკა თმენის ჯაჭვით,

მაგრამ მე ხომ დრომ დამსაჯა რწმენის იჭვით

და მუდამ ფრთხილი ეჭვის მორევში ჩავრჩი,

და რადგან ჩავრჩი, თავის მორევა მიჭირს...

და მესიზმრება ღამით დაჭრილი ვეფხვი,

ავაზის მზერით გადატვიფრული მთვარე.

ქარიშხლის ტრფობით ჩამონგრეული მეხი

და ცრემლის ტბები, მე რომ ოდესღაც ვღვარე...

შემიპყრობს შიში, რომ არ ჩამიქრეს მღვიმე,

გამკაწრავს რწმენა, გზა არ ეცვალოთ ქარებს.

არ შეეჩეხნენ ვნებაამღვრეულ წვიმებს,

არ შემოემსხვრნენ რვალით დაგმანულ ზარებს...

მე ყველაფერზე ვფიქრობ სანთლების ალზე.

არადა, იწვის, იწვის, იწვის და დნება –

გული, ეს გული მბორგავი იმ ერთ ქალზე,

ქალზე, რომელმაც თვალებს წაჰგვარა ვნება...

ქარიც მოიკლავს ჟინს და დაითხრის ცალ თვალს,

ასცდება მღვიმეს, მე რომ სანთლებით ვანთე.

და შევღაღადებ ეულად შთენილ ცარგვალს,

კიდევ მიბოძე ჭეშმარიტების მნათე...

დე, იციმციმოს უდაბნოს ღამის ხვატში,

ავაზამ მთვარე ჩამოიკაწროს ბრწკალით.

მაინც ვალში ვარ და დაე, დავრჩე ვალში,კიდევ ერთ დილას შევეგებები მთვრალი...

და მოიღერებს ყელს ვარდისფერი სივრცე,

აღმოსავლეთი ააწკრიალებს სხივებს.

დავტოვებ მღვიმეს, ბოდიშს მოვუხდი ცის ძეს,

და იმ ღამეებს – მიღმიერ თვალთა მძივებს...

ო, რა ნათება ახლდა იმ სიტყვებს ქარში,

ყველა რომ მახსოვს, მაგრამ არ ძალმიძს წართქმა.

მაინც გავცვალე ყველა მე იმ ერთ ქალში,

და დავუტოვე ერთად ორივე აღთქმა...

რად მაპატია ღმერთმა ამდენი რამე,

რად შემიბრალა დედამ ურჩი და წბილი.

რად მაზიარა უბედნიერეს წამებს,

რად ტანჯა ჩემთვის უერთადეს შვილი...

ვინ ვარ მე ან შენ? თავს ვეკითხები, ველი

პასუხს არსიდან, მაგრამ დუმილი დაობს.

უეცრად ფსკერზე გასრიალდება გველი

და შემორკალავს გლარზვნით ცხოვრების ჭაობს...

და მე კვლავ ვფიქრობ, რად შემივედრა ვინმე,

ვით მომეტევა მამამ მზვაობარს ზღვა მე.

იქნებ დავბრუნდე, კიდევ ვეწვიო მღვიმეს

და გავათენო იქ კიდევ ერთი ღამე...

....

იქნებ... და, მაინც ვაგრძელებ გზას და სავალს,

იქნებ... და, მაინც მივეშურები ჩქარი.

მოვედი არსად და ვგრძნობ, რომ არსად წავალ,

ისევე, როგორც ქრის და არ მოჩანს ქარი...