აგყვე?.. ისე...

შენგან დაგესლილი წახდა ბევრი,

ვინ შენა და... კაცის ნდობა?!

სად ნამუსი... ვისი დარდი.

არ აგყვე და...

დამთმობისაც ვიცი ბედი –

გადაუვლი თავზე, ვითარც

ყორეს ნანეხვარი ბარდი!

ხალხი ვიცი, –

ორფა ენას ისე ხმარობს –

სულში ჩაგიძვრება – გველი

ვითარც ჩაეღვრება ხაროს!

აგყვე, რა ვქნა?!

არა, ძმაო, ღმერთმა ნუ ქნას,

გავგიჟდე და შენნაირი

გიჟის მარცხმა გამახაროს!

ბორბალოზე

ბროლ-ფიქალის დავდგი კოშკი –

ცათამბჯენი,

ცხრამხრივ კლიტე-რაზიანი,

გარს ცხრაპირად

შემოვარტყი ქარაშოტი –

გამყივანი,

უტეხი და ბრაზიანი.

................................

რომ არ ჩემი

დაბადება მარტობისას,

რომ არ გული –

თქვენს სიყვარულს ნაზიარი...

გაბზარავდა

ჩემს ლამაზ კოშკს მარტოობა –

ბერბიჭობის

ბასრბრჭყალება ბაზიარი.

ნისლიანმა

აპრილობამ თქვენი თმების,

თვალთა თქვენთა

მაგ დაუნდო ნადობებმა –

ამამღერეს

და თვალუწვდენ სითეთრეში...

ჩემი მთები –

`დარბაზი” და `ნაკოშკარი” მაგონდება.