ვკარგავ სამშობლოს, როგორც კარგავდა

ყველა ქართველი თამარის მერე:

ტაოს და კლარჯეთს, შავშეთს და ჰერეთს

და ქართულ შრიალს ქართულ ნარგავთა.

ჩემი სურვილი ერთადერთია:

აქ უცხო ტომმა არ იყაყანოს!

მაგრამ მართმევენ სამურზაყანოს

და ჩემი ცრემლი ენგურს შერთვია.

მაგრამ მართმევენ დრანდას და ილორს,

ქვემეხს უშენენ მაჩაბლის კერას,

ქართველი დედა კვლავ შავებს კერავს

და მოთქვამს, მოთქვამს: `ვაიმე, შვილო!~

თავად მარტოკა, თავად ეული,

მე ჩემიანებს ვხედავ ეულებს.

ვრაცხ ბედნიერად თერგდალეულებს,

მე – საუკუნის შხამდალეული.

გმინვა მეომრის, გმინვა მეგუთნის,

მთლად საქართველოს გმინვაა, გმინვა.

გამაგებინე, მოხევევ, ვინ ვარ,

თუ თავი ჩემი მე არ მეყუდვნის?