აუ, რამდენი სხივი თამაშობს,

რამდენ მარგალიტს გააქვს კრიალი.

თქვით, გასაკვირი რაა ამაში,

გულში რომ სიმმა გაიწკრიალოს.

თქვით, გასაკვირი რაა ამაში,

ლექსი და კაცი – ორნი ვინთებით.

ხეზე ტოტები ჩანან მარმაშა,

როგორც ზღაპრული ორნამენტები.

ასი ათასი ლალის მფლობელი,

ველზე ვდგავარ და ვგავარ გოლიათს.

მზიდან სხივების ტალღა მოღელავს,

ჩემსკენ მოღელავს? – არა მგონია.

ასი ათასი ლალის მფლობელი

მიწა ვარ, ცა ვარ, მზეა, თოვლია...

მზიდან სიცოცხლის ტალღა მოღელავს,

მე რა მგონია, მე რა მგონია?!