ტკივილები ვერ განკურნა დრომა,

კვლავ უხმოდ და უცრემლებოდ ვტირი,

თვითონ მიკვირს ჩემი ფეხზე დგომა,

დაგიდუმდა შენ რომ ენა-პირი.

სიხარული ჩემთვის აღარ არის,

ლექსებიც კი რწმენას ვეღარ მგვრიან,

დავალ კაცი, როგორც ცოცხალ-მკვდარი,

ვეღარ ვუძლებ ამ ცხოვრებას მტვრიანს.

შენ საფლავში გემატება წლები,

მე კი _ გულში ღრუბელივით დარდი,

ბედმა მიტომ შეგიმოკლა გზები,

რომ უფალსაც ჩემებრ შეუყვარდი.