შეუცნობელი პოეტი დადის,

გამომცემლობებს არ უმტვრევს კარებს;

მშიერ ლეკვივით დაჰყვება დარდი

და ჯიბის ლექსებს ბუზს არ აკარებს.

თან თავნია და თან _ ნასესხები,

აბდის და უბდის კალმით მლამბავი

და დადის ასე, შავი ლექსებით,

თავადაც ღვთისგან დაუსტამბავი.

აღარ იზიდავს ზღვა და იზიდა,

ბინას არ ეძებს მთაწმინდის ახლოს

და, როცა წავა ცოდვილ მიწიდან,

არც ცად მოელის დიდ სამოსახლოს.