ყეფენ და ყეფენ ეზოს ცუგები,

დანაყრებულნი ვახშმის ნარჩენით,

შორს კი ნადირობს ტყეში ძუ მგელი

დამშეულ შვილთა გადასარჩენად.

გახედავს სოფელს და გვერდს აუვლის,

ძაღლების ყეფა-ყმუილი ისმის.

მათ წინაშეც აქვს დანაშაული _

რომ არ გაძაღლდა მათსავით ისიც.

და სწყევლის თავის წერასატანილ

სიცოცხლეს,

ტყვია რომ წაშლის ხვალ-ზეგ.

მოაგონდება მოდგმა ადამის

და ბრაზით ბეწვი ეშლება ყალყზე.

კრულვით იხსენებს იმ შორ წინაპარს,

გულუბრყვილოს და კეთილს, ბავშვივით,

რემსა და რომულს რომ უწილადა

ძუძუ საკუთარ ლეკვთა არჩივი.

ტყვიას ემსხვერპლნენ მამა-ბიძები,

საით წავიდეს, რა ქნას, რომ შია?

ამბობენ, რომში დგასო მგლის ძეგლი,

მაგრამ მგელს ტყვია ელის რომშიაც.