უწყლო ხეობასავით ვარ და პოლარულ ღამეს ვუძლებ,

ცაში აჭრილ ჩიტებს ვატან ამ ლექსებით სავსე ფურცლებს,

ერთს ასკილის ყვავილს ვუძღვნი,

ერთს _ გამოჭრილს კლდეში დილეგს,

სადაც ქალი უფლისათვის ქარგავს ულამაზეს ღილებს.

მოლოდინებს ვერ გაუძლებს, აუყვება ბილიკს მზისკენ,

გული ამ სტრიქონსაც უცემს, _ გასაჩენად რომ გავრისკე. . .

შენ, უფალო, გიძღვნი ამ სულს, ლოცვით სავსე სიმხურვალეს,

მარტო შენ თუ გადაგვარჩენ, მარტო შენ თუ გვიმკურნალებ!..