ვერცხლის ბარძიმებს,

შანდალს ვერცხლისას,

უხმარ ფეშხუმებს,

აქეთ დაფარნებს,

კაბებს _ ოქრომკერდით ნაქარგებს,

ომში დაღლილ ხმლებს,

ისრისპირებს განაფოლადებს,

წინაპრის სუნთქვას, _

თაროზე რომ ანაფორა დევს...

სეფეწულების ჯუბა-კაბებს,

ეტრატ-ანალებს,

გლეხის ბიჭების ნაალერსებ

ლამაზ ქალამნებს,

ჩვენი ქვეყნისას

დაქცევას და აზეიმებას _

წამი-წამს ვგრძნობდეთ, _

მუზეუმმა ასე ინება...