(ნაწყვეტი ლირიკული პოემიდან `ფიქრები საქართველოზე~)

მე ერთი პაპა მყავდა, რჩეული გვარ-ტომთა,

უყვარდა გაზაფხული, ყვავილთა ფანტელები...

სულ იმას იძახოდა, სულ იმას ამბობდა:

_ ვაი, რა ცოტანი ვართ დღეს ქართველები!

შრომობდა, იღვწოდა, სწყუროდა, შიოდა...

ბევრჯერ მისი ოფლით მორწყულა ველები,

შინ იყო თუ გარეთ, სულ იმას ჩიოდა:

_ ვაი, რა ცოტანი ვართ დღეს ქართველები!

ჰყავდა ცხრა შვილი _ ოჯახის ფუფუნება,

მაღალნი, თამამნი, ლამაზნი, ჯანმრთელები...

და მაინც სწუხდა და სულ იმას ბუზღუნებდა:

_ ვაი, რა ცოტანი ვართ დღეს ქართველები!

კვდებოდა, ეცლებოდა სული _ ზღვის ტალღა,

მკერდს ეწყო გაყინული ვეება ხელები...

კვდებოდა ბერიკაცი და მაინც იძახოდა:

_ ვაი, რა ცოტანი ვართ დღეს ქართველები!

ვდგავარ მის საფლავთან,

დარდს გულის კარს ვუღებ,

მწვავს ფიქრი მამულის სუნთქვით ნაფერები...

და მეც პაპასავით მტკივა და მაწუხებს,

რომ დღეს ცოტანი ვართ მართლაც ქართველები!